Dünyada yaygın olarak kullanılan bir tahıl olan akdarı, Çin’de tipik olarak kaynatma ve buharlama yoluyla hazırlanıyordu, bu da nemli ve yapışkan bir ürün elde edilmesini sağlıyordu. Ancak Orta Asya'ya geçildiğinde tahıllar genellikle öğütülüyor ve ekmek olarak pişiriliyordu. Peki nasıl oluyor da, Çin’de bu ürün yapışkan ve nemliyken, Orta Asya’da bu formda değildi?
Çin Bilimler Akademisi Üniversitesi'nden Dr. Hongen Jiang, "Tarih öncesi temel gıda ürünlerinin dünyada, uzun mesafeler kat ettiğini, aynı zamanda bölgesel mutfakların tutucu şekilde varlıklarını sürdürdüğü zaten biliniyordu" diyor. Bu gizemi çözmek için çeşitli Çin, İngiltere ve ABD kurumlarından araştırmacılardan oluşan bir ekip, Çin'in Xinjiang kentinde bulunan, M.Ö. 1700'den MS 700'e kadar uzanan korunmuş darı kalıntılarından alınan DNA'yı analiz etti. Bunu, tarih öncesi pişirme tekniklerini yeniden yapılandırmak için pişirme kaplarıyla karşılaştırdılar.
Akdarının yapışkanlığı, belirli gen varyasyonlarıyla ilişkili olduğundan, tahıl örneklerinin DNA'sını analiz eden, Cambridge Üniversitesi'nden Harriet Hunt ve Diane Lister, Xinjiang'daki darı tanelerinin, onları yapışkan yapan genlerden yoksun olduğunu belirledi. Bu da, Çin'de yapışkan darı yaygın olmasına rağmen, batıya doğru yayıldıkça, yapışkan olmayan bir tutarlılığı koruduğu anlamına gelir. Böylece günümüze ulaşan ve mutfaklarımızda kullandığımız mahsullerin, kendileriyle ilişkili mutfak gelenekleriyle yayıldığını kanıtlıyor.
Temel gıda ürünlerinin batıya doğru yayılması, ulaştığı nüfusların beslenme düzenlerini değiştirdi, ancak kültürel olarak kökleşmiş yemek pişirme gelenekleri muhtemelen değişmeden kaldı.Makale, Antik Çağ Dergisi’nde yayınlandı.
Zülal Çelik ÇİN HABERLERİNİN TAMAMI İÇİN TIKLAYIN
